Over de kling gejaagd

Hij komt binnen en kijkt me strak aan. Ik glimlach als ik me realiseer hoe waanzinnig mooi ik hem vind. Zijn ogen staan beslist en ik vind rust in die blik van zelfbewustzijn. Hij kust me, niet eens hard, maar wel dwingend. Ik voel me week worden, mijn buik kriebelt, ik wieg heen en weer op mijn puddingbenen. Zijn sterke armen om me heen, over mijn rug, om mijn schouders, een hand in mijn nek, daarna op mijn hals. Ik hap naar adem. Hij blijft kijken. Kust me opnieuw. Zegt iets wat ik niet versta en loopt door.

Hij gaat op de bank zitten en ik kniel aan zijn voeten. Met trillende vingers maak ik de veters los en voorzichtig trek ik zijn schoenen uit. Masseer zijn voeten terwijl ik om me heen op de grond naar zijn pantoffels zoek. Er is niets meer dan hij en ik, deze kamer, het suist in mijn hoofd en zijn woorden stromen als water langs mijn lijf. Geen telefoon, geen mail, geen afspraken. De komende uren zijn alleen voor ons. Sloffen, waar… oh, daar, ik reik en trek ze hem aan. Hij aait me door mijn haren.

Dan trekt hij me op schoot, kust en streelt me met eindeloze tederheid. In zijn armen spin ik als een poesje en langzaam voel ik me wegzakken. Nergens anders voel ik me zo sterk en tegelijkertijd zo klein. Hij kijkt me aan en slaat me vanuit het niets hard op mijn rechterwang. Ik schrik niet eens, ik lach, zucht, word verlegen, kijk hem blij en dromerig aan. De tweede klap komt. En de derde. Ik piep en kir en geniet. Nu ben ik helemaal van hem.

Ik had het niet verwacht, vandaag. Ik wist dat hij hier zou zijn, uit praktische overwegingen, maar ik had gedacht dat hij moe zou zijn na het netwerken (want da’s net werken) en zit hier in mijn poezelige Hausanzug in plaats van in het sexy korset dat hij me kocht. Maar het geeft niet. Het decorum doet er niet toe. Ik voel me naakter dan naakt en volledig geaccepteerd, geliefd, gekoesterd.

Doortastend helpt hij me overeind en ik sta als een pilaar midden in de kamer. Toe te kijken hoe hij zijn sabeltas pakt en het wapen eruit haalt. Hij zwiept ermee door de lucht en van het geluid krijg ik rillingen over mijn rug. Ik word verlegen, durf niet meer te kijken. Dan voel ik weer die grote warme hand. Hij leidt me. Zet me op een goede plek, voor een meubel om voorover tegenaan te leunen. Ik laat alles los, steek mijn billen de lucht in en wacht.

De sabel tikt en prikt. Hij plaagt me. Ik kan maar moeilijk stil blijven staan. Alles in mijn lijf is zacht en toch vol aandacht. Dan haalt hij uit. Het zwiept. Het striemt. Stokslagen van metaal. Ik word dronken van geluk en genot. Dit doet het voor me. Alle controle uit handen. Warmte golft door mijn lichaam en balt zich samen in mijn onderbuik. Ik hoef niks te controleren, ik druip en ik weet het. Hij trouwens ook.

Ook over mijn wangen voel ik het warm en nat worden. Ik huil. Van geluk, pijn, emotie, intensiteit. Ik huil alle stress en angsten weg, alsof hij ze eruit geslagen heeft. Net als ik denk dat ik het niet meer verdraag nog langer gemept te worden houdt hij op. Ik hoor de sabel op de grond vallen, wegrollen. Het is afgelopen. Ik heb het doorstaan. Goed gedaan, poes.

Zijn grote handen houden mijn warme billen vast en in één beweging komt hij in me. Ik kreun, beweeg mee en terug, wil meer. Het golft in me, ik gil als ik klaarkom. Dan draait hij me om, weer op mijn knietjes bij hem, weer die strakke blik. Ik mag heel even pijpen, likken en hem diep achterin mijn keel voelen stoten. Dan trekt hij zich af in mijn mond. Ik slik met open mond. Lik hem en mijn lippen schoon. Ik wil hem tot de laatste druppel.

Collarlove… #21 – #40

#21

#22

#23

#24

#25

#26

#27

#28

#29

#30

#31

#32

#33

#34

#35

#36

#37

#38

#39

#40+

Collarlove… #1-#20

De mooiste/leukste/grappigste collars op een rijtje… 😉 een oneindig project.

Hope is the thing with feathers…

(een nieuwe ad op op bdsmzaken.nl, klik hier voor de vorige)

Wat biedt de adverteerder?

Soms denk ik ineens dat ik je zie fietsen, ergens in een stad. Maar omdat ik nog niet weet hoe je eruit ziet, durf ik je nooit aan te spreken. Zag je mij ook? Klein meisje met rood haar en een groene fiets. Ik noem mezelf zofia. zofia nina radwizill. Kleine koala, meisje. Ben eeuwige studente, muzikant, crea-bea, schrijfster. Vegetarisch keukenprin6je. Links-stemmende ambidexter. Bi- en sapioseksueel. Woon momenteel in het midden van Nederland, maar houd van reizen.

Wat zoekt de adverteerder?

Jij bent grofweg tussen de 40 en de 50. Universitair opgeleid, liefst gepromoveerd. Je hebt een liefde voor (klassieke) muziek, literatuur, theorie, kunst, filosofie, psychologie. Je bent goedlachs, vindt niet veel dingen gek of raar. Je wilt je binden voor grote avonturen en klein geluk. Tot zover had deze advertentie nog best op een vanilla site kunnen staan. Maar helaas moet ik de niche nog iets verkleinen. Ik zoek niet zomaar een man, ik zoek mijn Meester. Om me helemaal aan hem te mogen geven. BDSM ontstaat dan als vanzelf, tussen ons, maar als je alvast wilt kijken waarover ik droom kun je mijn virtuele plakboek bekijken. En als ik er alvast één plaatje uit mag lichten:

Deze collage maakte ik begin dit jaar. Als je door de taal- en typefouten heen kunt lezen herken je er jezelf misschien wel in? *blush*

Wat kun je wel verwachten?

Enthousiasme, veel ideeën, hondentrouw in al haar facetten. Eindeloos lange mails, 20 sms-jes per dag, zes-gangen diners, liefdesbrieven en zelfgemaakte cadeautjes. Je kunt verwachten dat ik me tot het uiterste in zal spannen om je gelukkig te maken.

Zeker in het begin kun je verwachten dat ik mijn peergroup goed op de hoogte houd. Ik heb een mentor, een subzusje en twee hartsvriendinnen die over me waken. Niet omdat ik argwanend ben, juist vanwege het tegendeel.

Wat kun je niet verwachten?

Oneerlijkheid, geheimhouding, een los-vast contact. Als het wat wordt tussen ons ga ik het op Feestboek zetten – en dat meen ik serieus!

Verder kun je ook niet verwachten dat ik na een eerste date SM/seks met je heb. Ik zie mijn onderdanigheid als een groot geschenk en wil dat bewaren voor mijn die ene heel speciale…

Advertisement…

Gedroomd Zelfportret

Vandaag in Volkskrant Magazine, Lust & Liefde, mijn gedroomde zelfportret. *proud*

“Ik was zeven en had maar één verlangen: een halsband te dragen, net als onze kat. En hoewel ik mijn wens wijselijk voor mezelf hield, heeft die zich nooit laten negeren, ook later niet, toen ik ouder werd. Het verlangen betrof niet zozeer de pijnlijke beknelling maar de beperking die zo’n band met zich mee brengt. Een diepe wens niet langer zelf verantwoordelijk te zijn voor mijn leven, maar alle besluiten, zelfs de allerkleinste, uit handen te geven met als doel het vinden van intimiteit en rust en verstilling.

A dream is a wish your heart makes…

Ik ben in de 20, Ph-D studente, roodharig, tikje mollig, alternatief en ambitieus. Houd van muziek, kunst, wetenschap, katten, koffie. Van schrijven, fotografie, keramiek, dansen, reizen en vreemde talen. En stiekem ook van spanking, sex, mooie lingerie (kousen&korsetten) en rollenspellen.

De man waar ik over droom is tussen de 40 en 55, hoogopgeleid (bij voorkeur gepromoveerd) en heeft een grote belangstelling voor (klassieke) muziek, kunst, literatuur, filosofie en theorie. Hij is ongebonden en zoekt net als ik iemand voor een stabiele relatie, met net dat ene beetje meer…
Ik verlang erg naar geborgenheid/huiselijkheid en spanning/avontuur. Dat lijkt misschien tegenstrijdig, maar ik beloof je (Mephistopheles) dat dit niet zo hoeft te zijn. Mijn ideale D is een Meester en Daddy in één, iemand bij wie zowel mijn volwassen als mijn kinderlijke kant zich thuis kan voelen.

Mannen waar ik in het dagelijks leven op val zijn meestal (universitair) docent… ik wil graag tegen Hem opkijken en hou ervan als hij dan zo doordringend terugkijkt dat ik m’n kop houd. 😉 Wil graag veel van Hem leren op allerlei gebieden – waaronder sm.

Wat je wél kunt verwachten:
Een meisje dat alles voor je wil doen. En waarmee jij alles mag doen wat je wilt. Ik zoek iemand aan wie ik me helemaal over mag geven en mocht ik die eenmaal vinden, dan zal ik me tot het uiterste inspannen om hem gelukkig te maken…
Keerzijde van die medaille is een grote verantwoordelijkheid voor jou, want ik zal me afhankelijk van je maken. Als ik je sms en je stuurt niets terug word ik verdrietig. Ik zoek iemand om mijn leven mee te delen, iemand die voor me zorgt, iemand waar ik voor kan zorgen. En iemand die mijn geheime dromen uit wil laten komen… over die geheime dromen kun je trouwens al wat bekijken op zofianina.tumblr.com

Wat je NIET kunt verwachten:
* Oneerlijkheid.
* Oppervlakkigheid.
* Een los-vast contact. Ik hecht me erg snel aan mensen (wat me al vaker duur is komen te staan), zeker aan een D. Daarom wil ik geen losse spelpartner o.i.d. maar echt een liefdesrelatie met een toekomst.

---

“Some day he’ll come along,
The man I love,
And he’ll be big and strong,
The man I love,
And when he comes my way,
I’ll do my best to make him stay…”

Toneel is soms echter dan echt

Het was mijn lievelingsfantasie, al zolang ik me kon herinneren. Maar die uitleven….? Met iemand die ik ken….? No way. ‘k Vind van mezelf dat ik best ver ga in het uitleven van mijn spankinggevoelens, maar zo’n hele scène, zo serieus, in zo’n setting? Dat durf ik nóóit.

Mijn eerste dag op de nieuwe school

Natuurlijk wist ik waar ik aan begon toen ik me opgaf voor deze kostschool. Maar was het dan ook niet precies wat ik wilde?? Gecorrigeerd worden, liefst met harde hand. Want vermaningen en dreigementen… die hielpen bij mij allang niet meer!! Misschien verlangde ik er ook wel naar om geslagen te worden. Het gaf me altijd zo’n week gevoel in m’n buik wanneer ik me voorstelde dat iemand me harde billenkoek zou geven. Honderden fantasietjes had ik er al over gehad, terwijl ik mezelf vingerde of over een kussen schuurde. En nu zou het dan werkelijkheid worden. Maar van dat idee werd ik een beetje bang.

Balletles

Als klein meisje droomde ik ervan om ballerina te worden, maar veel verder dan kleuterdans ben ik nooit gekomen. Af en toe mocht ik een elfje of een vlinder zijn met een mooie strik in mijn haren – daar hield het mee op. Tot vandaag – de eerste dag van de rest van mijn leven!

Als nieuweling een les binnenkomen is altijd al spannend, maar nu helemaal. Omdat ik al gehoord heb dat deze docenten streng zijn. Echt streng. Niet alleen in woorden, maar ook in daden. Hardhandig zetten ze de studenten in de goede posities. En let je niet goed op of doe je niet goed je best, dan loop je kans op een flinke tik voor je billen. Tenminste, dat zéggen ze.

Het kriebelt in mijn buik tijdens het omkleden. De andere meisjes uit de groep verwelkomen me hartelijk. “Wie geeft de les, vandaag?” vraag ik zo nonchalant mogelijk. “Valeria,” weet het meisje naast me. Om me heen hoor ik mensen zuchten, kreunen, grommen. Ik kijk verbaasd. “We noemen haar Valeria Met De Stok” legt mijn buurmeisje uit. Ik knik alleen.

Binnen in de zaal, netjes op een rijtje. We wachten – niemand praat. Dan komt Valeria binnen. Wat is ze knap! Ze loopt met grote passen, als een struisvogel. Om haar heen lijkt de lucht te tintelen. Lange haren in vlechten om haar hoofd gebonden. Ze draagt een nauwsluitend zwart pak en roze spitzen. In haar rechterhand bungelt de fameuze stok.

Ombeurten laten de meisjes zich op een knie zakken voor hun docente. Als ze bij mij is duwt ze zacht maar beslist mijn hoofd nog iets dieper. Dan begint de les, met oefeningen. Een complete workout van pliè – tien tellen beneden – op de tenen – tien tellen boven… en dat dan natuurlijk alle posities door en met een bekoorlijke glimlach op je gezicht. Eén van de leerlingen moet naar voren om het voor te doen en de docente gaat achter ons staan. Dat vind ik vreemd, maar ook spannend, om haar niet te kunnen zien terwijl ze naar ons kijkt…

Na meer dan een uur oefenen hoor ik een deur achter me dichtslaan. Ik durf niet goed om te kijken, maar in de spiegel zie ik Valeria binnenlopen. Waarom weet ik niet goed, maar ik voel teleurstelling. Ik heb zo goed mijn best gedaan tijdens de oefeningen, terwijl ik er moe van werd en mijn spieren trilden. En zij ging gewoon weg, heeft er waarschijnlijk niets van gezien. Pfff…

Dan geeft Valeria een blond meisje haar stok en danst voor, een ingewikkelde maar prachtige combinatie. We kijken vol bewondering naar haar overgave en perfecte techniek. En als niemand het ziet werp ik ook een vlugge blik op de stok, die door het meisje op twee handen voor zich gehouden wordt, als een heilige schat. De muziek stopt en Valeria ontspant, schudt haar soepele ledematen los. Nu zijn wij aan de beurt. “Et un, et deux, et trois, et quatre…” telt onze docente. Ze tikt met haar stok op de vloer. En dat Frans spreekt ze toch zo mooi uit…

Het gaat goed en we mogen op muziek, heerlijk! Vlak naast me let een meisje niet op, ze vergist zich in de richting en botst frontaal tegen haar partner – met een vrolijke giechelbui tot gevolg. De docente zet de muziek uit en baant met grote passen op ons af. Ze wijst met haar stok naar het blunderende meisje, dat hevig schrikt – de anderen zwermen uit elkaar. “Le ballet n’est pas une visite de thé!” sist ze tegen de bibberende leerlinge. Opnieuw moeten wij onze oefeningen doen, terwijl het net nog lachende meisje aan haar arm naar voren wordt getrokken.

Ook het blonde meisje dat net alles voordeed moet naar voren komen. Al gauw wordt duidelijk waarom. De blondine draait vakkundig de armen op de rug van haar groepsgenote en dwingt haar zich voorover te bukken. Dat heeft ze zo te zien veel vaker gedaan. “Nee, nee, alsjeblieft…!” smeekt het kromgebogen meisje. De stof van haar zwarte trainingsbroek spant om haar ronde billen.

De docente tikt even met de stok en haalt daarna flink uit. “Et un, et deux, et trois, et quatre…” – haar slachtoffer gilt en spartelt, het blonde meisje kan haar maar met moeite in bedwang houden. Na tien harde slagen laat Valeria haar stok zakken. “Ga maar”, knikt ze naar het blonde meisje, dat gedwee terugloopt naar haar plek in de rij en zonder onderbreking meedoet met de oefeningen.

Halfvoorovergebogen stapt nu ook de andere leerlinge weg, ze wankelt, de handen op haar billen. Het “Op!” van de docente klinkt niet anders dan bij de beenoefeningen. Het meisje probeert haar rug te rechten, ze snottert en de tranen rollen over haar wangen. Over de drie stappen terug naar de jonge vrouw met de stok lijkt ze een eeuwigheid te doen.

“Wat wil je nou eigenlijk?” sneert Valeria. “I-i-ik w-w-wil all–eeheen maar da-hansen” snik het meisje. Valeria doet een aantal passen achteruit. De spanning in de zaal is om te snijden. “Je wilt alleen maar dansen?” vraagt ze beheerst. Het meisje knikt. Je kunt een speld horen vallen. “Dan heb ik slecht nieuws voor je,” gaat de lerares verder. “Ik wil namelijk geen mensen die willen dansen. Ik wil mensen die moeten dansen.” Weer die doodse stilte.

Vanaf de zijkant van het lokaal pakt Valeria een oude pianokruk en zet hem midden voor de spiegelwand. Zo beslist als ze ons net leidde in de figuren van de dans, zo leidt ze nu haar huilende leerlinge naar de kruk. “Op je knieën” – en natuurlijk gebeurt het zoals zij wil, opgerold, de gekwetste billen omhoog. Even vang ik de blik van het huilende meisje en de paniek in haar ogen.

Valeria legt haar stok voor het meisje op de kruk, vlak voor haar handen, onder haar neus. De lange, sierlijke vingers haken achter het elastiek van de zwarte trainingsbroek en rustig en zeker stroopt ze die af tot net boven de gebogen knieën. Een string, roze met hartjes. En twee blote billen, met rode strepen van zonet. De docente ziet het ook, het begin van een lach speelt om haar lippen. Ze kijkt tevreden.

Dan loopt ze om het huilende hoopje mens heen en legt een hand op de schokkende rug. Ze staat met haar gezicht naar ons toegekeerd, vlak naast het meisje. Haar stok neemt ze opnieuw in haar rechterhand. “Nog eens tien” zegt ze, alsof ze een oefening opgeeft. En in de tien tellen die wij op onze tenen staan, krijgt het meisje bij de spiegelwand tien harde stokslagen op haar blote billen. “Et un, et deux, et trois…”

Na haar triomfantelijke “dix” loopt de docente op ons af. “Dat was het voor vandaag” zegt ze rondkijkend. Het meisje zit nog steeds op de kruk en houdt haar donkerrode billen doodstil. Ze huilt nu zonder geluid, ze schokt niet meer, maar haar tranen maken zachte plopjes op de vloer.

Om beurten knielen we weer voor de lerares. Bij het omhoogkomen loopt Valeria op me af – mijn hart slaat een slag over. Haar stok onder mijn kin, haar gezicht vlak bij het mijne. “Dan weet je wat er gebeuren kan” zegt ze. Ik kijk naar de grond. Zachtjes tikt de stok tegen mijn billen. “Dus doe je best.”

Ze draait zich om en loopt weg, de deur door. Onze les is afgelopen.

Dit verhaal is ook geplaatst op Klaproos en Emily-Emma.